Dördüncü yazı için: Yeni Dünya’da Board Game – 4

Beşinci yazı için: Yeni Dünya’da Board Game – 5

 

Ağustos ayı tahmin ettiğim gibi kutu oyunları açısından dolu dolu geçti. GenCon’a gitme imkânımız olmadı maalesef, ama giden arkadaşlar sağ olsunlar fuardan epey oyunla döndüler, böylelikle yeni oyunları deneme şansı da bulabiliyoruz. Bunun üzerine Kickstarter kargoları, klasiklerden birkaç oyun ve bir de ay başında Ravensburger firmasının düzenlediği 2. tanıtım günü de eklenince yeni oyun sayısı aşırı fazla oldu, ben de yazıyı iki kısma ayırmak zorunda kaldım. İkinci kısmı yarın koyarım.

 

Öncelikle Ravensburger Day’den başlayayım. İlki gibi güzel bir etkinlik oldu, hatta bu sefer aynı etkinliği ellerinde oyunlardan dağıtılacak çok fazla kopya olduğu için 2 gün üst üste farklı mekanlarda gerçekleştirdiler. The Quest for El Dorado ve Heroes & Hexes ek paketi, Paku Paku, Jaws ve Las Vegas Royale oynatılan ve dağıtılan oyunlardı. Gecenin yıldızı Jaws oldu, ambiyansı kuvvetlendirmek için mekanda dev ekranda filmi de açtılar, arada onu da tekrar izledik ?Gece de kendi adımıza güzel noktalandı, eve Jaws ve The Quest for El Dorado ile döndük ?

 

GenCon’a gidemesem de giden arkadaşlarla oyunlar üzerine konuştuk, biraz da onların oyunlarla ilgili genel izlenimlerinden bahsedeyim. Hype’ı yüksek oyunlardan Black Angel ile ilgili yorumlar karışıktı, Troyes ile benzer akıbeti olacak belli ki, kimileri sevecek kimileri hiç beğenmeyecek. Birkaç kişi board’daki renk paletinin oyunu oynamayı çok zorlaştırdığını, uzun süre haritaya bakamadıklarını söyledi, ilginç geldi açıkçası. Reavers of Midgard’a yönelen kimse olmamış, serinin önceki oyunu Champions of Midgard’a kıyasla fazla “Euro” bulduklarını söylediler (amacı da oydu zaten oyunun ?). We’re Doomed!’dan çok bahsettiler, fuarda resmen patlama yapmış, ekipten biri de oynar oynamaz satın almış zaten oyunu. Bir buluşmada da 10 kişi üst üste 8 kere sıkılmadan oynadı, insanlar bir şeyler buluyorlar oyunda yani. Funkoverse, Watergate, Horrified ve Foodies de güzel anılan oyunlardan oldular, özellikle Funkoverse baya sürpriz olmuş, ben de merak ettim ileriki zamanlarda fırsatını bulursam denemek istiyorum. Watergate de Twilight Struggle benzeri çok sevdiğim türden bir oyun, herkes de iyi bulmuş, kesin edinirim bir şekilde.

 

İlk Kez Denediğim Oyunlar:

Mansions of Madness Second Edition/The Lord of the Rings: Journeys in Middle-earth: Bu ay senaryo bazlı oyun kontenjanını bu iki oyunla doldurduk. Oyunlar birbirine çok benzediği için ayrı ayrı yazmak yerine birlikte yazmayı tercih ettim, ufak bir karşılaştırma yapabilirim böylece. Bu tarz oyunlarda en önemli şeyin tema ve hikâye olduğunu düşünüyorum, önce ondan başlayayım. Mansions of Madness (MoM) tek seferlik senaryolardan oluşurken, Journeys in Middle-earth (JiME) de ana bir hikâyeyi takip eden senaryoları oynuyorsunuz. Normal şartlarda ikisi tipten birini seçecek olsam her türlü çok sayıda senaryosu olan ana hikayeyi seçerim, ancak JiME’nin hikayesi o kadar vasat ki (9. Senaryodayız henüz bitirmedik hikayeyi ama hiç ümidim yok geri kalandan) MoM’nin daha iyi iş çıkardığını söyleyebilirim. Onun da hikayelerinin kalitesi bir Arkham Horror Card Game ya da Arkham Horror 3rd Ed. seviyesinde değil gerçi, ama en azından akılda kalıcı bir şeyler sunuyor, bunu JiME’de görmek mümkün değil. Ancak, JiME’nin de buna karşılık XP kazanımı ve karakter gelişimi avantajları var. Çok çok gelişmiş şeyler beklememek lazım tabii ki ama karakterinize eklediğiniz ufacık şeyler bile az da olsa bir aidiyet hissiyatı veriyor. Mekaniklere gelince de MoM’nin JiME’nin bir adım önünde olduğunu kabul etmek gerek. JiME’deki Gloomhaven’den esinlenilmiş kart mekaniği fena değil, ama ufak tefek saçmalıkları da barındırıyor (aynı turda birden fazla yetenek testi yaparsanız ve ilk testiniz başarılıysa diğer testlerinizin başarılı olma ihtimali azalıyor mesela). Onun haricinde mekanikler MoM’un basitleştirilmişinden başka bir şey değil. MoM’de ise mekanikler oyunun hikayesine daha güzel yedirilmiş, oyunda yaptığınız şeyler daha anlamlı geliyor. Özet olarak bu iki oyundan birini seçecekseniz, Cthulhu teması ve korku teması sevmiyor ve LoTR’ye bayılıyorsanız JiME’yi, diğer durumlarda ise MoM’yi seçmenizi tavsiye ederim. Ama Cthulhu temasını sevdiğiniz için oyun alacaksanız Arkham Horror: Card Game ve Arkham Horror 3rd Ed çok daha iyi oyunlar MoM’ye kıyasla, onlara yönelmekte fayda var.

Jaws: Jaws filmini iki kısım şeklinde oynadığımız giriş seviyesi tek kişiye (Köpekbalığı Bruce) karşı çok kişi (Brody, Hooper ve Quint) oyun. İlk kısımda Bruce civardaki plajlarda denize girenleri yemeye çalışırken diğer oyuncular yüzenleri uyarıp kurtarmaya, aynı zamanda da haritada gizli şekilde hareket eden Bruce’un yerini saptamaya çalışıyor. Bu kısımda hangi taraf ne kadar başarılı olduysa, ikinci kısıma o kadar avantajlı giriyor. İkinci kısımda ise Bruce geminin 3 muhtemel noktasından ortaya çıkıp batırmaya ve diğer oyuncuları yemeye çalışırken, karşı taraf da Bruce’u öldürmeye çalışıyor. Farklı bir oyun olmuş, ilk kısım biraz Pandemic, biraz Letters from Whitechapel; ikinci kısım bol zar atmalı Ameritrash. İkinci kısım epey şansa dayalı olduğu için birinci kısmı neden oynadığımızı sorgulamadım değil, ama belli ki değişik bir oyun yapmak istemişler. Eğlenceli olmuş.

 

 

Las Vegas Royale: Oyunun orijinali hızlı ve eğlenceli zar atmalı alan kontrol oyunuydu, bu versiyona alanlara ekstra özellikler getiren modüller eklemişler. Oyunu olması gereken halinden uzaklaştırmış bunlar, ortak kararla modülleri çıkarıp orijinalini oynadık, o denli sıkıntı yaratmış.

 

 

 

 

 

 

Paku Paku: Gerçek zamanlı zar atma/el çabukluğu oyunu ama oyun demeye bin şahit lazım, kaostan başka bir şey değil.

The Quest for El Dorado: Knizia’nın deste oluşturma oyunu. Adı üzerinde efsane altın şehir El Dorado’ya varmaya çalışıyoruz, engelleri de destemizde engelin rengiyle eşleşen kartları kullanarak aşıyoruz. Oynanışı ve kuralları son derece basit, özellikle aileyle ve giriş seviyesi oyuncularla oynanacak cinsten.

Bang! The Dice Game: Yeni çıkan Undead or Alive ek paketiyle oynadık. Ek paket oyun uzarsa ölen oyuncuların dirildiği ve orijinal amacınızı terkedip ölüler vs diriler savaşında saf tuttuğunuz bir mekaniği oyuna getirmiş. Oyuncu eliminasyonunun önüne geçmesi avantaj olarak görülebilir, ama bu sefer oyunun kendisi biraz anlamsız hale geliyor. O yüzden beğendiğimi söyleyemeyeceğim. Orijinal oyun bildiğiniz Bang’in zarla oynananı ama, Bang’i seviyorsanız alabilirsiniz.

 

Crokinole: Geçtiğimiz ay oynadığım KLASK’tan sonra bu ay denediğim el becerisi oyunu bir klasik olan Crokinole oldu. Özellikle eşli oynamak çok eğlenceli, arada profesyonel oyuncu yoksa ortaya kıran kırana 2 vs 2 maçlar çıkıyor. Profesyonel oyuncuyla oynarken de bir pulun orta noktaya üstüste kaç kere kusursuz bir şekilde atılabileceğini ağzınız açık izleyebilirsiniz.

 

 

 

 

 

Dice Throne: Season One: Oyunun detaylı incelemesini Berk daha önce yapmıştı (bkz: İnceleme burada!). Ben de oyunu beğendim, güzel, hızlı ve zarlı dövüş oyunu. 4 kişilik varyantını denemek istiyorum bir ara.

 

Goldland: Wolfgang Kramer’in keşif ve kaynak yönetimi oyunu. Çıkalı 15 yıldan fazla olmuş, iyi yaşlanmadığı söylenebilir. Mekanikler çok sıradan ve sıkıcı kalmış günümüzde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lewis & Clark: Lewis ve Clark’ın 19. Yüzyıl başında Amerika’nın batısına olan keşif seyahatini konu edinen oyun, deste oluşturma ve işçi yerleştirme mekaniklerini başarılı bir şekilde harmanlıyor. İlginç de bir kart kullanma mekaniği (bir kartı oynamak için başka bir kartla desteklenmesi) içeriyor. Oyunla ilgili çok bir beklentim yoktu, güzel sürpriz olduğunu söyleyebilirim. Belki başyapıt değil, ama kesinlikle iyi bir oyun.

Space Base: Machi Koro’nun uzayda geçen, birazcık da sünen versiyonu diyebilirim. 3 kişiden fazlaysanız çok tavsiye etmiyorum, süre iyice uzuyor, o kadar zamana değecek kadar şey de vaat etmiyor.

Vindication: Karo yerleştirme, aksiyon seçme, alan kontrolü gibi farklı mekanikleri çok zarif şekilde harmanlayan, komponent kalitesi ve tekrar oynanabilirliği çok yüksek, masada da şahane görünen bir oyun. Fahiş fiyatı (150 $’dı en son, belki gelecekte düşer) değinilmesi gereken negatif bir nokta. Bir de AP’si yüksek oyuncularla oynanmaması gerek, oyunda gerçekten çok fazla seçenek var, sürenin uzamasına sebep olabilir. Bunların haricinde tek kelimeyle nefis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bülent Aykutoğlu